ਮੇਰੀ ਕਲਮ...।।

ਵਰਿੰਦਰਜੀਤ ਮਾਂਗਟ
...ਕਿਉ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ 'ਚ ਜਾਗ ਉੱਠਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
...ਦਿਨ ਦੇ ਉਜਾਲੇ 'ਚ ਕਿਉ ਸੌ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
ਆਖਿਰ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਏ, ਚਾਹੁਦੀ ਏ ਤੇ ਲੋਚਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
ਸ਼ਾਇਦ ਕੀੜਿਅਾਂ ਜਿਹੀ ਕੁਰਬਲ- ਕੁਰਬਲ
ਕਰਦੀ ਲੋਕਾਈ ਤੋ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?


ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਿਉ ਉੱਠ ਪੈਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
ਤੇ ਸੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਸੁੱਧ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
ਆਖਿਰ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਏ, ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਤੇ ਲੋਚਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?
ਸ਼ਾਇਦ ਮਾਨਵ ਦਾ ਮਾਨਵ ਨੂੰ ਵਲੂੰਧਰ-ਵਲੂੰਧਰ ਕੇ
ਖ਼ਾ ਜਾਣ ਦੇ ਸ਼ੁਗਲ ਤੌ ਕੰਬ ਉੱਠਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ?


ਹਨੇਰੇ 'ਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਕਿਉ ਉੱਠਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਘਿੱਸੀਅਾਂ- ਪਿੱਟੀਅਾਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨੁੰ ਮਿੱਟਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਆਖਿਰ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਏ, ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਤੇ ਲੋਚਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਸ਼ਾਇਦ ਨਾਨਕ ਦੇ ਕਹੇ ਤੋ ਉਚਿਅਾਂ ਉੱਠ ਕੇ
ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਦੇਖ ਕੇ ਵਿਲਕ ਉੱਠਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,


ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੀ ਹੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਮੇਰੀ ਦਬਾ- ਦਬਾ ਕੇ ਰੱਖੀ ਸੋਚ ਨੁੰ ਲਿਖ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਆਖਿਰ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਏ, ਚਾਹੁੰਦੀ ਤੇ ਲੋਚਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਸ਼ਾਇਦ ਬੇਸਾਰਿਅਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ, ਬੇ-ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼
ਤੇ ਤੇਰੀ-ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਦਾ ਇਨਕਲਾਬ ਬਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ।।